خطبه ۲۳۴ (قاصعه) - امام علی - (جلسه ۱۹).mp3

این خطبه طولانی‌ترین خطبۀ نهج البلاغه بوده و به نام «خطبۀ قاصعه» معروف است.

در ادامۀ خطبه حضرت از فضائل خود سخن گفته می فرمایند:

من در خردسالی بزرگان عرب را به خاک افکندم و شجاعان دو قبيله معروف «ربيعه» و «مضر» را در هم شكستم! مقام من نزد پیامبر به گونه ای بود که پيامبر مرا در اتاق خويش مى‌نشاند، در حالى كه كودك بودم مرا در آغوش خود مى‌گرفت، و در بستر مخصوص خود مى‌خوابانيد، بدنش را به بدن من مى‌چسباند، و بوى پاكيزه خود را به من مى‌بوياند، و گاهى غذايى را لقمه لقمه در دهانم مى‌گذارد، هرگز دروغى در گفتار من، و اشتباهى در كردارم نيافت.... همواره با پيامبر بودم چونان فرزند كه همواره با مادر است،پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم هر روز نشانه تازه‌اى از اخلاق نيكو را برايم آشكار مى‌فرمود، و به من فرمان مى‌داد كه به او اقتداء نمايم... هنگامى كه وحى بر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرود مى‌آمد، ناله شيطان را شنيدم، رسول خدا فرمود: این نالۀ شيطان است كه از پرستش خويش نا امید شده است سپس فرمود: «على! تو آنچه را من مى‌شنوم، مى‌شنوى، و آنچه را كه من مى‌بينم، مى‌بينى، جز اينكه تو پيامبر نيستى، بلكه وزير من بوده و به راه خير مى‌روى»

این جلسه شرح و توضیح خطبه از عبارت «أَنَا وَضَعْتُ فِي الصِّغَرِ بِكَلَاكِل‌» تا عبارت «وَ لَقَدْ كُنْتُ مَعَهُ صلّی الله علیه و آله لَمَّا أَتَاهُ الْمَلَأُ مِنْ قُرَيْشٍ‌» می‌باشد.