خطبه ۲۱۴ - دوری از دنیا - (جلسه ۲).mp3

أمیرالمؤمنین علیه‌السّلام بعد از قرائت آیۀ [يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ‌ ما غَرَّكَ‌ بِرَبِّكَ‌ الْكَرِيم‌] (الانفطار: ۶) این خطبه را بیان نمودند.

در بخشی از این خطبه می‌فرمایند: «وَ حَقّاً أَقُولُ مَا الدُّنْيَا غَرَّتْكَ وَ لَكِنْ بِهَا اغْتَرَرْت...‌»؛ به حق مى‌گويم دنيا تو را نفريفته بلکه تو خود فريفته دنيايى؟ دنيا عبرت‌ها را براى تو آشكار، و تو را به تساوى دعوت كرد، دنيا با دردهايى كه در جسم تو مى‌گذارد، و با كاهشى كه در توانايى تو ايجاد مى‌كند، راستگوتر از آن است كه به تو دروغ بگويد، و يا مغرورت سازد.... اگر دنيا را از روى شهرهاى ويران شده، و خانه‌هاى درهم فرو ريخته بشناسى، آن را يادآورى دلسوز، و اندرز دهنده‌اى گويا مى‌يابى، كه چونان دوستى مهربان از تباهى و نابودى تو نگران است...

در نهایت حضرت می فرمایند: در روز قیامت چه دليل‌هايى كه باطل مى‌گردد، و عذرهايى كه پذيرفته نمى‌شود! پس در جستجوى عذرى باش كه پذيرفته شود، و دليلى بجوى كه استوار باشد، و از دنياى فانى براى آخرت جاويدان توشه بردار، و براى سفر آخرت وسائل لازم را آماده كن، و چشم به برق نجات بدوز، و بار سفر بربند.

این جلسه شرح و توضیح خطبه از عبارت «وَ ايْمُ اللَّهِ لَوْ أَنَّ هَذِهِ الصِّفَةَ كَانَتْ فِي مُتَّفِقَيْنِ فِي الْقُوَّة» تا آخر خطبه می‌باشد.