خطبه ۱۶۴ - خطبه طاووس - (جلسه ۵).mp3

این جلسه با توضیح عبارت «فَلَوْ رَمَيْتَ بِبَصَرِ قَلْبِكَ نَحْوَ مَا يُوصَفُ لَكَ مِنْهَا‌» شروع می‌شود.

در انتهای خطبه حضرت از عجائب و شگفتی‌های بهشت سخن می‌گویند و این‌که اگر انسان به آن عجائب با چشم دل نگاه کند دیگر به لذّات و شهوات و زیبایی‌های دنیا بی‌رغبت خواهد شد.

حضرت درختان بهشتی را چنین توصیف می‌کنند که شاخه‌هایش به هم می‌خورد و ریشۀ آن‌ها در تپه‌هایی از مشک در کنار جوی‌های بهشت قرار دارد، در شاخه‌های کوچک و بزرگ آن خوشه‌هایی از مروارید تر وجود دارد و میوه‌های گوناگون آن بدون زحمت و رنج و بر اساس خواست انسان بدست می‌آید.

سپس حضرت از عسل‌های بهشتی و از شراب‌های آن سخن گفته و در نهایت می‌فرمایند اگر فکر خود را به این نعمت‌های بهشتی مشغول کنی «لَزَهِقَتْ نَفْسُكَ شَوْقاً إِلَيْهَا وَ لَتَحَمَّلْتَ مِنْ مَجْلِسِي هَذَا إِلَى مُجَاوَرَةِ أَهْلِ الْقُبُورِ اسْتِعْجَالًا بِهَا»؛ از شدّت شوق جان می‌دهی و برای زود‌تر رسیدن به آن نعمت‌ها از دنیا چشم پوشیده و از همین‌ مجلس به همسایگی اهل قبور خواهی رفت.