خطبه ۲۱۴ - دوری از دنیا - (جلسه ۱).mp3

أمیرالمؤمنین علیه‌السّلام بعد از قرائت آیۀ [يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ‌ ما غَرَّكَ‌ بِرَبِّكَ‌ الْكَرِيم‌] (الانفطار: ۶) این خطبه را بیان نمودند.

در بخشی از این خطبه می‌فرمایند: «يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ مَا جَرَّأَكَ عَلَى ذَنْبِكَ وَ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ وَ مَا أَنَّسَكَ بِهَلَكَةِ نَفْسِك‌...»؛ اى انسان! چه چيز تو را بر گناه جرأت داده؟ و در برابر پروردگارت مغرور ساخته؟ و بر نابودى خود علاقه‌مند كرده است؟

آیا بیماری تو بهبود خواهد یافت و آیا از خواب بیدار خواهی شد؟ چرا همان‌طور که به غیر خود ترحّم می‌کنی به خودت رحم نمی‌کنی؟ چه بسا شخصی را در آفتاب مشاهده می‌کنی و بر او سایه می‌أندازی و یا کسی را مشاهده می‌کنی که در درد می‌سوزد و از روی مهربانی بر او گریه می‌کنی پس چرا بر درد خود صبر می‌کنی و بر خود گریه نمی‌کنی؟!...

این جلسه شرح و توضیح خطبه از ابتداء آن؛ «يَا لَهُ مَرَاماً مَا أَبْعَدَهُ وَ زَوْراً مَا أَغْفَلَه‌» تا عبارت «وَ ايْمُ اللَّهِ لَوْ أَنَّ هَذِهِ الصِّفَةَ كَانَتْ فِي مُتَّفِقَيْنِ فِي الْقُوَّة»‌ می‌باشد.