خطبه ۲۰۸ (مظلومیت امام علی).mp3

أمیرالمؤمنین علیه‌السّلام در این خطبه با لحنی سوزناک از ظلم‌هایی که با ایشان شده و صبر خود سخن گفتند.

حضرت خطبه را با این جمله آغاز نمودند: « اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَعْدِيكَ‌ عَلَى قُرَيْشٍ وَ مَنْ أَعَانَهُم‌»؛ خدایا بر قریش و یاران آن‌ها از تو کمک می‌خواهم سپس به ظلم‌هایی که به حضرت روا داشتند پرداخته و می‌فرمایند آن‌ها پس از گرفتن حقّ خلافت به من گفتند: «فَاصْبِرْ مَغْمُوماً أَوْ مُتْ مُتَأَسِّفاً»؛ یا با غصه و رنج صبر کن و یا با اندوه و تاسّف بمیر. من در آن زمان نگاه کردم دیدم هیچ یار و مدافعی جز اهل بیتم ندارم و اگر اقدام به کاری می‌کردم جان آن‌ها به خطر می‌افتاد‌ پس چشم خود را بر هم نهادم در حالی که خاری بر چشمم بود و آب دهان را فرو بردم در حالی که استخوانی در گلویم بود و خشم خود را فرو برده و چنان صبری کردم که از حنظل تلخ‌تر و برای قلب از خنجر دردناکتر بود.