خطبه ۱۷۳ (پاسخ به تهدید طلحه).mp3

هنگامی که اصحاب جمل به نزدیکی‌های بصره رسیده بودند أمیرالمؤمنین علیه‌السّلام نامه‌ای را به ابن‌عباس داد که آن را به طلحه و زبیر و عائشه برساند و پاسخ آن را بیاورد.

طلحه بعد از دیدن نامه، حضرت را تهدید به قتل کرد. أمیرالمؤمنین علیه‌السّلام در پاسخ به تهدید طلحه چنین فرمودند: «قَدْ كُنْتُ وَ مَا أُهَدَّدُ بِالْحَرْبِ وَ لَا أُرَهَّبُ بِالضَّرْبِ وَ أَنَا عَلَى مَا قَدْ وَعَدَنِي رَبِّي مِنَ النَّصْر»؛ سرشت من این‌گونه است که با جنگ تهدید نمی‌شوم و از ضرب شمشیر نمی‌ترسم و به وعدۀ نصرت خداوند اطمینان دارم.

سپس حضرت از انگیزۀ حرکت طلحه و اصحاب جمل پرده برداشته فرمودند: قسم به خدا که طلحه برای خون‌خواهی عثمان شتاب نکرده مگر از این جهت که می‌ترسد خود او را به خاطر قتل عثمان مجازات کنند چون او حریص‌ترین افراد در قتل عثمان بود و می‌خواهد با این کار امر را مشتبه کرده از اتهام قتل عثمان رهایی یابد.

در نهایت فرمودند: قسم به خدا که سه احتمال بیشتر وجود ندارد و طلحه هیچ‌کدام را انجام نداده است؛ یا عثمان ظالم است چنانچه عقیدۀ طلحه چنین بود در این صورت نباید به خونخواهی او قیام کند بلکه باید قاتلین عثمان را یاری نموده و در مقابل یاران عثمان بایستد. یا عثمان مظلوم است (چنانچه الآن طلحه ادعا می‌کند) در این صورت باید از قتل او جلو‌گیری می‌کرد نه این‌که حریص‌ترین مردم نسبت به قتل او باشد. یا طلحه در ظالم بودن و مظلوم بودن عثمان تردید دارد در این صورت باید به گوشه‌ای رود و هیچ اقدامی نکند.